Het Keniaanse leven begint nu echt! :)
Blijf op de hoogte en volg Josja, Els en Ellen
17 Oktober 2014 | Kenia, Eldoret
Hallo lieve boerenkolletjes! :D
We zitten nu al welgeteld 12 dagen in Kenia, de avonturen stapelen zich op evenals onze berg (af)was. Wat verlangen we naar onze lieve moedertjes die voor ons koken, wassen en strijken. & alle onderbroeken die we nu binnen moeten hangen, want buiten mogen ze niet gezien worden. Verder zijn de Keniaanse cultuur en gebruiken nog wat wennen, maar we beginnen de eerste gewenningsverschijnselen te vertonen. We weten inmiddels hoe we leven door het chaotische verkeer naar het ziekenhuis kunnen komen (alhoewel we wel nog een klein ongelukje gehad hebben, maar dat straks! :)).
Eerst gingen we op zondag naar de reformed church, als echte afrikanen, kwamen we ongeveer 20 minuutjes te laat, maar de dienst was nog lang niet begonnen! Het was een leuke ervaring, we moesten ons voorstellen en hebben de groeten van onze kerken in Nederland gedaan, dit werd met geklap ontvangen. Daarnaast is het allemaal iets swingender :) Na de dienst geeft iedereen elkaar een hand en een blessing. Dit is mooi om te zien. Verder hebben we die dag rustig aan gedaan en gepicknickt met de vier andere meiden in de tuin van het guesthouse. Morgen onze eerste dag in het ziekenhuis, spannend!
Onze eerste dag richting het ziekenhuis was al een hele belevenis op zich. We gingen met Hilda richting de Moi University, we reden rustig (in hoeverre dat kan), door de straten van Eldoret, totdat de stilstaande auto naast ons, ineens zijn deur open deed, dit hadden wij niet helemaal gezien, waardoor we tegen de deur aan knalde, resultaat: een omgebogen deur, die gewoon terug geduwd werd .. een kapotte koplamp, wat lak eraf, een deuk en wat geschrokken mensen. Daarnaast had de arme man die de deur open had gedaan, alleen maar wat geld om zijn moeder naar het ziekenhuis te brengen en de taxi te betalen. Gelukkig werd het allemaal opgelost en konden wij verder richting het ziekenhuis. Hier stond Ann, een gezellig Keniaanse, al op ons te wachten met een 3 uur durende rondleiding in petto. Inmiddels hadden we het hele ziekenhuis gezien en na 2,5 uur kwamen we op Josja's toekomstige afdeling aan: de chirurgische mannenafdeling. Hier lagen niet de verwachtte vrouwen, maar een heel korps zeer nieuwsgierige mannen. De mededeling dat dit haar plekje werd voor 4 weken, deed de moed wel een beetje in haar verpleegkundige schoentjes zakken. Gelukkig konden we Ann duidelijk maken dat de vrouwenafdeling (met ook kinderunits) toch wel iets fijner zou zijn. Ze snapte niet helemaal waarom, maar vond het prima. Daarna zagen we ook nog de kinderafdeling, waar Els en Ellen de komende tijd door gaan brengen. De drie dagen erop, hebben we onze eerste ervaringen opgedaan, niet altijd fijne, maar we hebben wel een goed beeld gekregen hoe de gezondheidszorg er hier uitziet.
Wat we zien zijn hele zieke kinderen, 2 kinderen + 2 moeders in 1 bed, veel brandwonden en die zijn verschrikkelijk om aan te zien, geïnfecteerde wonden, veel longontstekingen en zelfs al een kindje die overleden is. Er zijn ook aardig wat kinderen op de afdeling die al uitbehandeld zijn, maar nog niet naar huis kunnen, omdat de rekening nog niet is betaald of de ouders hun hebben verlaten. Ook zijn er bijvoorbeeld kinderen die geen luiers kunnen krijgen, omdat de ouders daar geen geld voor hebben en dus lang in een vies bed liggen.
De hygiëne is verder niet helemaal optimaal, want de ratten, muizen & kakkerlakken voelen zich er ook thuis. De eerste dagen waren best pittig, omdat onze collega's ons nog een beetje links laten liggen en veel Swahili praten. Hier kunnen we (nog) niet veel van maken, maar door veel te vragen en hulp aan te bieden, hopen we wat meer uit te kunnen en mogen voeren. Er gaan ontzettend veel dingen anders dan in Nederland, maar er zijn ook veel mooie dingen, natuurlijk de super droppige mooie kindjes die onze mooie huidskleur en haar erg leuk vinden. Daarnaast beginnen ze de dienst altijd met gebed voor die dag, de zieke patiënten en of God bij ons mag zijn. Dit is wel echt heel bijzonder om te zien :)
Na de eerste stagedagen hebben we 4 dagen om bij te komen, want maandag is al gelijk een Keniaanse vakantiedag en worden we niet op de afdeling verwacht. We hopen dat we de komende stagedagen iets meer vooruitgang boeken op de afdeling, we houden de moed erin! Ons zelfvertrouwen heeft inmiddels wel een boost gekregen, van al die Keniaanse mannen die ons naroepen, nastaren en ons e-mailadres, nummer of naam willen :p
We vonden het erg leuk om alle berichtjes te lezen! Fijn dat jullie zo meeleven, waarderen we heel erg :)
Lieve groetjes,
Josja, Els en Ellen
We zitten nu al welgeteld 12 dagen in Kenia, de avonturen stapelen zich op evenals onze berg (af)was. Wat verlangen we naar onze lieve moedertjes die voor ons koken, wassen en strijken. & alle onderbroeken die we nu binnen moeten hangen, want buiten mogen ze niet gezien worden. Verder zijn de Keniaanse cultuur en gebruiken nog wat wennen, maar we beginnen de eerste gewenningsverschijnselen te vertonen. We weten inmiddels hoe we leven door het chaotische verkeer naar het ziekenhuis kunnen komen (alhoewel we wel nog een klein ongelukje gehad hebben, maar dat straks! :)).
Eerst gingen we op zondag naar de reformed church, als echte afrikanen, kwamen we ongeveer 20 minuutjes te laat, maar de dienst was nog lang niet begonnen! Het was een leuke ervaring, we moesten ons voorstellen en hebben de groeten van onze kerken in Nederland gedaan, dit werd met geklap ontvangen. Daarnaast is het allemaal iets swingender :) Na de dienst geeft iedereen elkaar een hand en een blessing. Dit is mooi om te zien. Verder hebben we die dag rustig aan gedaan en gepicknickt met de vier andere meiden in de tuin van het guesthouse. Morgen onze eerste dag in het ziekenhuis, spannend!
Onze eerste dag richting het ziekenhuis was al een hele belevenis op zich. We gingen met Hilda richting de Moi University, we reden rustig (in hoeverre dat kan), door de straten van Eldoret, totdat de stilstaande auto naast ons, ineens zijn deur open deed, dit hadden wij niet helemaal gezien, waardoor we tegen de deur aan knalde, resultaat: een omgebogen deur, die gewoon terug geduwd werd .. een kapotte koplamp, wat lak eraf, een deuk en wat geschrokken mensen. Daarnaast had de arme man die de deur open had gedaan, alleen maar wat geld om zijn moeder naar het ziekenhuis te brengen en de taxi te betalen. Gelukkig werd het allemaal opgelost en konden wij verder richting het ziekenhuis. Hier stond Ann, een gezellig Keniaanse, al op ons te wachten met een 3 uur durende rondleiding in petto. Inmiddels hadden we het hele ziekenhuis gezien en na 2,5 uur kwamen we op Josja's toekomstige afdeling aan: de chirurgische mannenafdeling. Hier lagen niet de verwachtte vrouwen, maar een heel korps zeer nieuwsgierige mannen. De mededeling dat dit haar plekje werd voor 4 weken, deed de moed wel een beetje in haar verpleegkundige schoentjes zakken. Gelukkig konden we Ann duidelijk maken dat de vrouwenafdeling (met ook kinderunits) toch wel iets fijner zou zijn. Ze snapte niet helemaal waarom, maar vond het prima. Daarna zagen we ook nog de kinderafdeling, waar Els en Ellen de komende tijd door gaan brengen. De drie dagen erop, hebben we onze eerste ervaringen opgedaan, niet altijd fijne, maar we hebben wel een goed beeld gekregen hoe de gezondheidszorg er hier uitziet.
Wat we zien zijn hele zieke kinderen, 2 kinderen + 2 moeders in 1 bed, veel brandwonden en die zijn verschrikkelijk om aan te zien, geïnfecteerde wonden, veel longontstekingen en zelfs al een kindje die overleden is. Er zijn ook aardig wat kinderen op de afdeling die al uitbehandeld zijn, maar nog niet naar huis kunnen, omdat de rekening nog niet is betaald of de ouders hun hebben verlaten. Ook zijn er bijvoorbeeld kinderen die geen luiers kunnen krijgen, omdat de ouders daar geen geld voor hebben en dus lang in een vies bed liggen.
De hygiëne is verder niet helemaal optimaal, want de ratten, muizen & kakkerlakken voelen zich er ook thuis. De eerste dagen waren best pittig, omdat onze collega's ons nog een beetje links laten liggen en veel Swahili praten. Hier kunnen we (nog) niet veel van maken, maar door veel te vragen en hulp aan te bieden, hopen we wat meer uit te kunnen en mogen voeren. Er gaan ontzettend veel dingen anders dan in Nederland, maar er zijn ook veel mooie dingen, natuurlijk de super droppige mooie kindjes die onze mooie huidskleur en haar erg leuk vinden. Daarnaast beginnen ze de dienst altijd met gebed voor die dag, de zieke patiënten en of God bij ons mag zijn. Dit is wel echt heel bijzonder om te zien :)
Na de eerste stagedagen hebben we 4 dagen om bij te komen, want maandag is al gelijk een Keniaanse vakantiedag en worden we niet op de afdeling verwacht. We hopen dat we de komende stagedagen iets meer vooruitgang boeken op de afdeling, we houden de moed erin! Ons zelfvertrouwen heeft inmiddels wel een boost gekregen, van al die Keniaanse mannen die ons naroepen, nastaren en ons e-mailadres, nummer of naam willen :p
We vonden het erg leuk om alle berichtjes te lezen! Fijn dat jullie zo meeleven, waarderen we heel erg :)
Lieve groetjes,
Josja, Els en Ellen
-
17 Oktober 2014 - 21:53
Henri En Sjanie:
Wat een belevenissen hebben jullie weer meegemaakt. Mooi om te lezen en te zien waar jullie wonen en werken. Heftig die verhalen over de zieke kinderen. Wat leven wij dan toch in een welvaart. Geniet van jullie vrije dagen en succes met de verdere stage. -
18 Oktober 2014 - 10:06
Rianne Lakerveld:
Hoi dames,
Wat een intrigerend en keuk geschreven verslag. Met een lach en een traan! Stel je voor Sjanie, Rianne Ellen en Henrieke met elkaar in 1 bed..... sterkte met alles! Veel leerzame momenten toegewenst. -
18 Oktober 2014 - 10:33
Carla:
Lieve, lieve meiden,
Wat bijzonder om jullie verhaal te lezen en zo ook een indruk te krijgen van wat jullie mee maken. Een hele levenservaring. Leuk om te lezen hoe de kerkdienst verloopt, kunnen wij nog wat van leren !! Ja de hygiëne zal wel wat anders zijn dan in Nederland. Wat een verschillen. Blijde en verdrietige gebeurtenissen. Ik bewonder jullie dappere daden want het zal niet altijd meevallen als je het zo anders gewend bent. Hou vol kanjers, probeer je draai te vinden !! Dikke hug en geniet van de mooie dingen xxx -
18 Oktober 2014 - 20:39
Josja, Els En Ellen :
hoi Lieve zussen,
Eindelijk een berichtje via de blog voor J.
Leuk hoor dat jullie een blog bij houden met de foto's erbij krijg je echt een beeld van hoe jullie daar zitten.
groetjes, mama van Josja. -
18 Oktober 2014 - 20:49
Josja, Els En Ellen :
Dag Kenyan girls,
Hier is het enorm warm, 22 graden, het lijkt Afrika wel. Als ik de fotos van het ziekenhuis zie slaat mij de schrik om het hart. Zo erg had ik het niet verwacht. Ik hoop dat jullie snel wennen aan deze omstandigheden.
Heb je nog wat Keniaanse havermout kunnen vinden Josja of is het een maispapje?
Groetjes,
Paps
-
19 Oktober 2014 - 14:38
Danielle En Coen:
Jos en meiden,
We vinden het leuk jullie verhaal te lezen en foto's zijn helemaal leuk om te zien kunnen we ons wat meer inleven fijn dat jullie veilig zijn aangekomen.
Geniet van deze ervaring die je mag meemaken;) nog wilde dieren gezien.
Joooo
-
19 Oktober 2014 - 16:08
Tante Sjanie Hardenbol:
Ha dappere meiden,
Wat een verhaal met intens belevenissen zeg!
Wel fijn om zo met jullie mee te leven!
Ja............ en die onderbroeken zelf wassen en binnen ophangen, het is me wat!
Moeders worden zo wel gewaardeerd!
Maar jullie veel succes en sterkte met al die cultuurverschillen wat dat is best heftig, ook al wordt je er op voorbereid!
Ik hoop dat jullie het met elkaar heel fijn mogen hebben en je ervaringen wel kunnen delen met elkaar!
Hartelijke groet en tot schrijfs -
20 Oktober 2014 - 09:23
Josianne:
Heee!!
Wat leuk om weer een blog van jullie te lezen!
Wat een boel dingen hebben jullie al meegemaakt!
Goed dat jullie de moed erin blijven houden:)
En deze week beginnen jullie echt in het ziekenhuis?!
Heel veel succes! Ben benieuwd!!
Liefs -
24 Oktober 2014 - 23:00
Simone Wierenga:
Diep respect voor wat jullie daar doen. Zal zeker niet altijd meevallen zo'n cultuuromslag.
Leuk om jullie blog te lezen.
Groetjes,
Simone -
26 Oktober 2014 - 12:56
Adrie Bakker:
Hoi Ellen.van harte gefeliciteerd meisje.dat zal ook wel weer vreemd zijn, om zo ver weg van allen die je dierbaar zijn te verjaren.
Maar....ook daar heb je geloof ik,lieve vriendinnen om je heen.
Wat een belevenis toch om daar te mogen zijn en werken.
We wensen jullie nog een hele fijne en leerzame tijd toe.
Gods zegen over jullie werk toegewenst.
Hg Kees en Adrie -
26 Oktober 2014 - 18:52
Theo En Hetty Oskam:
Mooi om zo te zien en lezen hoe jullie leven en werken. Maar wat een moeilijke omstandigheden.
Hou vol en en we denken aan jullie.
Theo en Hetty Oskam -
26 Oktober 2014 - 20:16
Hanna Van Lunteren:
Hoi meiden!
Wat leuk jullie verhalen te lezen!
Zo herkenbaar. Hopelijk vinden jullie snel jullie plek ook in het ziekenhuis en kunnen jullie alle heftige situaties goed met elkaar bespreken en een plekje geven. Neem daar iig goed de tijd voor!
Komt goed! Dat denk ik zeker!
Haha,. en die mannen jullie lekker laten fluiten;)
Wat knap dat jullie sowieso al 20min te laat gingen.. maar idd kan nog later;).
Geniet er maar van, want voor jullie het weten moeten jullie alweer terug!
Max al ontmoet?
Veel succes plezier!
Groetjes, Hanna
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
